Józef Idzior, najstarszy z sześciorga dzieci rolnika Piotra Idziora i Jadwigi z d. Bączkiewicz, urodzony 20 sierpnia 1880 roku w Śliwnikach (pow. ostrowski), zmarły 2 maja 1942 roku w Ostrowie Wielkopolskim.
W latach 1887-1894 uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Śliwnikach. Po jej ukończeniu zdobył zawód murarski i został przedsiębiorcą budowlanym. 29 listopada 1905 roku poślubił Józefę z d. Walczak. W latach 1914-1918 roku służył w armii niemieckiej. Jesienią 1915 roku został ranny w nogę. Po pobycie w szpitalu w Skwierzynie wrócił na front, z którego wrócił w listopadzie 1918 roku. W tym samym miesiącu został dowódcą Straży Ludowej w Skalmierzycach. W styczniu został dowódcą Kompanii Skalmierzyckiej formowanej z dotychczasowej Straży Ludowej w Skalmierzycach.
Dowodzona przez niego kompania walczyła z oddziałami Grenzschutzu na froncie południowym powstania wielkopolskiego, biorąc udział m.in. w bitwie pod Ligotą (15 stycznia 1919 roku) nieopodal Kobylej Góry (pow. ostrzeszowski). Na podstawie rozkazu gen. Dowbora-Muśnickiego z lutego 1919 roku Kompania Skalmierzycka przestała istnieć (10 lutego 1919 roku) i wraz z Kompanią Sulmierzycką utworzyła 9. kompanię III Batalionu Ostrzeszowskiego, w ramach 12. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 70. Pułku Piechoty). Po zakończeniu powstania wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 30 stycznia 12. pułk stacjonował w okolicach Lidy na Białorusi. 11 marca 1920 roku Józef Idzior został zdemobilizowany i wrócił do domu.
W latach 20. (na pewno przed 1927 rokiem) przeniósł się wraz z rodziną do Przybysławic (pow. ostrowski), gdzie otrzymał od Okręgowego Urzędu Ziemskiego, jako rekompensatę za zasługi w walkach o niepodległość, gospodarstwo rolne o powierzchni 1,46 ha wraz z domem, stodołą i oborą. Poza tym nadal pracował jako przedsiębiorca budowlany, zajmując się przede wszystkim stawianiem nagrobków.
Po wybuchu II wojny światowej w czasie okupacji był poszukiwany przez Gestapo, które poszukiwało go, jako jednego z dowódców oddziałów powstańczych, w związku z czym jego dalsze życie upłynęło na bezustannym ukrywaniu się u krewnych oraz znajomych. Ostatnim miejscem jego pobytu był Ostrów Wlkp. Zmarł 02 maja 1942 roku i został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
Odznaczenia, które otrzymał to:
• Krzyż Niepodległości
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Brązowy Medal Zasługi
Jak pisał w 195 numerze „Gazety Skalmierzyckiej” Tomasz Ławniczak: Nie było go jeszcze na pierwszym spotkaniu tutejszych patriotów, które odbyło się wieczorem 10 listopada 1918 r. w karczmie Jana Ławniczaka, przy dzisiejszej ul. Ostrowskiej 33. Za to w połowie listopada widzimy go już jako czołowego organizatora świeżo powołanych polskich instytucji w Skalmierzycach, dla których punktem zbornym był Dom Katolicki.
Źródło: Gazeta Skalmierzycka